Zygmunt Ficek
Urodził się w 1952 roku w Białce (koło Makowa Podhalańskiego). Dzieciństwo i wczesną młodość spędził w Beskidzie Żywieckim pod Babią Górą. Po ukończeniu filologii polskiej zamieszkał w Krakowie. Z zawodu jest nauczycielem języka polskiego. Zygmunt Ficek to człowiek wielu pasji i talentów. Przez szereg lat był radnym XIV Dzielnicy Miasta Krakowa oraz wicedyrektorem Zespołu Szkół Ogólnokształcących nr XIV w Krakowie. Wraz z miesięcznikiem Brat organizował dla młodzieży konkursy poetyckie „Wiersze i wierszyki”. Prowadził też społecznie „Warsztaty literackie”. Brał także udział w redagowaniu Miesięcznika Ziem Górskich Hale i Dziedziny.
Zygmunt Ficek wydał tomiki poetyckie: Łagodność ostrych szczytów (Kraków 1998), Prawdziwa baśń o Mroziliszku (Kraków 2002), Uroczystość czerpania chłodu (Rzeszów 2008), Wołanie doliny (Rzeszów 2011), Litania do Archanioła Michała (Kraków 2012), Rękopis (Kraków 2014), Pod okapem burzy (Kraków 2017), Dzień po długiej drodze (Sopot 2019), Na przedprożach baśni (Sopot 2020), Kiełkujące ziarno piasku (Kraków 2020), Noc, która nie śpi (Sopot 2021), „Dusza ogrodu” (Kraków 2022). Jego wiersze publikowane były też w czasopismach, m.in. w Akcencie, Czasie Literatury, Frazie, Toposie, Dzienniku Polskim, Halach i Dziedzinach, Płaju. Zygmunt Ficek zajmuje się również fotografią, w rezultacie opublikował albumy fotograficzne, w tym zbiorowe: Polskie Parki Narodowe (Kraków 1994), Polska Fotografia Krajoznawcza (Łódź 2000), Mistrzowie Polskiego Pejzażu (Kielce 2001) i indywidualne: Babia Góra (Kraków 1995), Tatry (Kraków 2000), Tatry Wysokie (Kraków 2002). Poeta był jednym z liderów fotograficznej grupy twórczej „Seminarium-Środowiska” działającej z ramienia Komisji Fotografii Krajoznawczej Zarządu Głównego PTTK. Spektakularnym osiągnięciem tego okresu było zaproszenie przez ZPAF i umieszczenie jego zdjęć w prestiżowym albumie „Mistrzowie polskiego pejzażu” (Kielce 2001). Poeta został wielokrotnie doceniony. Otrzymał m.in. Medal Komisji Edukacji Narodowej (2000), Nagrodę Prezydenta Stołecznego Królewskiego Miasta Krakowa (2000), Nagrodę Małopolskiego Kuratora Oświaty (2003). Laureat I nagrody na XI Ogólnopolskim Konkursie Poetyckim im. R.M. Rilkego (2017). Od 2014 roku jest członkiem krakowskiego oddziału Stowarzyszenia Pisarzy Polskich.
Zygmunt Ficek to głównie poeta przyrody, który mówi o ludzkim zranieniu, o ciemności jaką mamy w sobie i jaką ma świat nas otaczający. Ciemność ta nie dominuje, równoważy ją światłość. Na uwagę zasługują pejzaże lodowe, które nie są przypadkowo. W końcu autor jest niestrudzonym wędrowcem po górach. Umiłowanie tatrzańskiej przyrody widać zarówno w liryce jak i fotografii. W posłowiu tomiku Pod okapem burzy znany poeta Józef Baran, tak mówi o jego twórczość: Jestem poruszony pięknymi, sugestywnymi obrazami świata, przestrzeni, natury i – niezauważalnymi dla czyjegoś innego oka – drobiazgami przyrody obecnymi w kruchej, pełnej ulotnego wdzięku liryce Zygmunta Ficka. W odróżnieniu od wielu współczesnych poetów, którzy w swoim opisie świata nie wychodzą poza najbliższy horyzont antropocentryczny (człowiek i tylko człowiek jako bohater literacki), autor oko swojej kamery ogniskuje na rusałce pawiku, droździe, kropli, która wzbiera i w końcu nabrzmiała spada, ciszy ścieżki, powietrzu „cudownie żeglownym”, zmierzchu wahającym się pomiędzy litą ciemnością a jasnością. (…) Niewątpliwie czytanie wierszy Zygmunta Ficka to spora przyjemność. Sukces tej liryki związany jest z tym, że poeta wie, co chce powiedzieć, a co dość istotne, mówi w sposób jasny i klarowny. Jednocześnie malując w wyobraźni czytelnika pejzaże przyrody, uwypuklając istotę przekazu.
Ludmiła Guzowska
