Reżyser i scenarzysta filmów dokumentalnych, krytyk teatralny. Członek Stowarzyszenia Filmowców Polskich. Absolwent filologii polskiej (1966) i historii sztuki (1970) Uniwersytetu Jagiellońskiego. Po ukończeniu Studium Realizacji PWSTFiTV w Łodzi i zaliczeniu praktyki filmowej, w 1980 roku uzyskał uprawnienia reżysera filmu dokumentalnego i oświatowego. Zdobywał doświadczenie podczas wyjazdów zagranicznych w ramach stypendiów i staży: w USA w State Departament w Waszyngtonie (1980), w Wielkiej Brytanii w Staffordshire Polytechni Departament of Humanities (1990) oraz w BBC London (1991).

Karierę zaczynał jako pracownik naukowy, w latach (1966 – 1971) jako stażysta, asystent i doktorant prof. K. Wyki na Uniwersytet Jagiellońskim. W okresie 1971-1990 wykładał w Akademii Sztuk Pięknych, początkowo w Studium
Scenografii, a następnie w Katedrze Rysunku Animowanego. Był również wykładowcą Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej (1974-1990).

Cały czas aktywnie działał w teatrze. Był kierownikiem literackim: Teatru STU w Krakowie (1967 – 1971), Państwowego Teatru Ludowego w Nowej Hucie (1971 – 1972), Starego Teatru w Krakowie (1981 – 1982), Teatru RAMPA na Targówku w Warszawie (1997) oraz kierownikiem artystycznym wielu teatrów. Napisał scenariusze teatralne dwóch widowisk poetycko-publicystycznych Teatru STU „Spadania” (1970) i „Sennika polskiego” (1971)
uznanych za spektakle kultowe pokolenia Młodej Kultury (Nagroda Łódzkich Spotkań Teatralnych 1970). Wyreżyserował znakomite sztuki teatralne m.in. w Teatrze STU oraz w Cricocie 2. Stworzył również wiele adaptacji dla Teatru TV.

W latach 1972 – 1991 pracował w Ośrodku TVP Kraków, gdzie piastował stanowisko Kierownika Redakcji Literatury i Dramatu, a następnie Kierownika Redakcji Publicystyki Kulturalnej (z tego stanowiska odwołano go w Stanie
Wojennym. W latach 1991 – 2007 był Kierownikiem Działu Publicystyki Kulturalnej Telewizji Polskiej S.A. Programu I. Zasiadał w Komisji Etyki TVP S.A. IV kadencji ( 2003 – 2005).

Spośród jego najważniejszych dokonań w TVP można wymienić stworzenie profesjonalnych podstaw Krakowskiego Teatru Telewizji (1972-1974), za co w 1973 roku przyznano mu Złoty Ekran. Jest autorem i
producentem dwóch telewizyjnych cykli ;„Twarzy teatru” (1973 – 1980) czyli 50 portretów tzw. aktorów prowincjonalnych – dziś: gwiazd pierwszej wielkości, za co otrzymał Złoty Ekran w 1977 r. Stworzył również „Anatomię spektaklu” (1974-1984) – filmy dokumentalne ukazujące pracę nad spektaklami najwybitniejszych polskich reżyserów (Kantor, Swinarski, Wajda, Jarocki, Jasiński, Krasowski, Skuszanka, K. Braun, Mądzik, Staniewski )

Jest autorem i producentem serii video-kaset monograficznych 8 wybitnych reżyserów lat 70. pt. „Artyści polskiego teatru”. Zawdzięczamy mu również filmowo-telewizyjną dokumentację twórczości Tadeusza Kantora (30 programów, w tym 10 filmów) wśród których znajduje się również pierwszy polski film dokumentalny o Kantorze i Teatrze Cricot 2
„Szatnia Tadeusza Kantora” (1974). W 1995 roku nakręcił tryptyk dokumentalny „AUSCHWITZ” znajdujący się w zbiorach Muzeum Auschwitz- Birkenau. W 1995 roku powołał do życia Ogólnopolski Niezależny Przegląd Form Dokumentalnych NURT (1995 – Kraków , od 1996 Kielce).

W 2008 roku wyreżyserował serial telewizyjny dla TVN i Discovery Historia pt. „Wielka Wojna na Wschodzie”(8 odcinkówków ), który został również wydany jako seria DVD (2010-2011).

Autor 12 książek. Część z nich to krytyka artystyczna twórczości Tadeusza Kantora. Pozostałe to publikacje o filmie dokumentalnym, m.in. podręcznik „Wokół telewizyjnych form dokumentalnych (porządkujące impresje i komplikujące analizy” (2004), czy szkic literacki „Distancia Witoldo!” czyli Gombrowicz oczyma argentyńskich przyjaciół” (2004), a także biograficzne „Twarze teatru: Jerzyy Trela” (1985) i „Twarze Teatru: Jerzy Stuhr” (1986).

W 2001 roku za cykl filmów i wystaw , poświęconych sztuce Tadeusza Kantora przyznano mu nagrodę L’ Ecole de Łódź w Paryżu. W 2008 r. zdobył Hollywood Eagle Documentary Award na Polish Film Festival w Los Angeles (główna nagroda w kategorii filmu dokumentalnego) za film „Apteka Pod Orłem”. W 1787 roku przynano mu Nagrodę Specjalną
na Festiwalu Filmów o Sztuce w Zakopanem za film „Ja, Mistrz” (portret psychologiczny Tadeusza Kantora , uchwyconego w ogniu awantur na próbach). Podczas Ogólnopolskiego Niezależnego PrzegląduForm Dokumentalnych „NURT” (Kraków) w 1995 przyznano mu Nagrode Publiczności za film „OSKAR…OSCAR” o Oskarze Schindlerze.

Podadto Krzysztof Miklaszewski ma w swoim dorobku następujące nagrody:
Nagrod Artystyczna m. Krakowa 1978,
Nagrody Przewodniczącego Komitetu ds. Radia i Telewizji:
1980 – (za cykl biografii aktorskich „Twarze Teatru”)
1986- (za filmy i programy o T.Kantorze i jego sztuce)
Nagrody Klubu Krytyki Teatralnej SDP 1973 (Nagroda im.E.Csato ) i 1977
Złoty Laur za Mistrzostwo w Sztuce – 2011 (Nagroda Fundacji Kultury Polskiej)
Nominacja do Nagrody im.Dariusza Fikusa 2000
Nagroda „Pegaza” – Świętokrzyskie Wydarzenie Kulturalne – 2003
Nagroda Prezydenta miasta Kielce 2004 (ostatnie trzy wyróżnienia za koncepcję i organizację Ogólnopolskiego Niezależnego Przeglądu Form Dokumentalnych w Kielcach)
Nagroda Polskiego Instytutu Sztuki Filmowej – 2012 (za całokształt twórczości w zakresie filmu )

Przyznano mu następujące odznaczenia:
Złota Odznaka ZSP,
Zasłużony Działacz Kultury (2-krotnie),
Opiekun Miejsc Pamięci Narodowe,j
Medal Komisji Edukacji Narodowej,
Złoty Krzyż Zasługi
Złoty Medal „Zasłużony Kulturze GLORIA ARTIS”

Jest członkiem: Stowarzyszenia Filmowców Polskich, Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich, Stowarzyszenia Pisarzy Polskich, Polskiego Stowarzyszenia Przyjaciół Centrum Peresa dla Pokoju.