Wydawnictwo ZYSK I S-KA
Elżbieta Wojnarowska to pisarka poszukująca. Jako doktor nauk biologicznych, absolwentka Studium Scenariuszowego, pieśniarka – uprawia twórczość literacką.
To poszukiwanie formy wypowiedzi artystycznej jest dla Wojnarowskiej charakterystyczne. Myślę, że najlepiej realizuje się w prozie  narracyjnej, tak jak w wydanej właśnie powieści pt. „Pod bezkresnym niebem”.

Na tle fascynującego afrykańskiego krajobrazu, zaskakujących przygód, kreśli tu autorka losy ludzi, którzy poszukują sensu  życia, miłości; ludzi w podróży, w drodze w pełnym tego słowa znaczeniu i w drodze do poznania siebie, własnego wnętrza, własnego sumienia, własnej duszy. Bohaterowie tej powieści to postaci rozdarte, miotane dylematami, z jednej strony radość, z drugiej niepokój. Wielu z nich ma poczucie winy.

W tej powieści wszystko jest na opak. Pogmatwane wątki miłosne, bohaterowie kochają nie tych, którym się oddają. Drąży ich nieustanny niepokój i poszukiwanie szczęścia, autorefleksja i autoocena postaw, zachowań. Autorka wychodzi z przekonania, że za winę, popełniony niegodny czyn, spotkać człowieka musi zasłużona kara. Elżbieta Wojnarowska napisała powieść par exellence psychologiczną, wykorzystując współczesne doświadczenia prozy narracyjnej.

Narracja jest utrzymana w żywym tempie, przykuwa uwagę czytelnika, zwraca uwagę na losy bohaterów, zaciekawia, ale jednocześnie zmusza do refleksji. Autorka podstawia czytelnikowi lustro, by się w nim przejrzał, zobaczył swoją twarz, swoje sumienie, swoją duszę i – bez zbędnego dydaktyzmu – zmusza do zastanowienia nad własnym życiem, własnym postępowaniem, własnymi czynami.

Pod bezkresnym niebem to kawał dobrej prozy o problemach egzystencji ale także współczesnych problemach Polski po transformacji, Afryki miotanej rebeliami, wojnami, nękanej głodem i chorobami. Autorka nie poszukuje sensacji, nie epatuje wybujałą erotyką czy postmodernistycznymi sztuczkami technicznymi. W tym sensie narracja Wojnarowskiej bardziej zbliżona jest do prozy tradycyjnej (chociaż pisarka świadoma jest współczesnego warsztatu narracyjnego) niż do prozy Manueli Gretkowskiej czy innych współczesnych pisarek.

Prof. Bolesław Faron ( fragmenty recenzji)

Powieść  “Pod bezkresnym niebem została napisana dzięki Stypendium Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego, a wydana nakładem Wydawnictwa Zysk i Ska, Poznań 2009 r.
Miłość, śmierć, rywalizacja i zdrada łączą się ze sobą w zaskakujący kolaż. Rajd Dakar staje się nie tylko areną walki sportowej, ale też niebezpieczną rozgrywką uczuć, aż do tragicznego finału. Odwieczna walka namiętności pod bezkresnym niebem Afryki.
Autorka podstawia czytelnikowi lustro, by się w nim przejrzał, zobaczył swoją twarz, swoje sumienie, swoją duszę i – bez zbędnego dydaktyzmu – zmusza do zastanowienia nad własnym życiem, własnym postępowaniem, własnymi czynami.
Prof. dr hab. Bolesław Faron