Zamieszczone w tomie Juwenilia i Senilia wiersze wiążą się z dwoma okresami twórczości Leszka Elektorowicza. Ciekawy pomysł kompozycyjny polegający na tym, by czytelnik mógł skonfrontować utwory wczesne z najnowszymi dokonaniami poetyckimi Leszka Elektorowicza uznać należy za wielką zaletę tej książki. Możemy bowiem zapoznać się z początkami drogi twórczej, wejrzeć w kształtowanie się warsztatu artystycznego i zarazem rozpoznać poetyckie punkty dojścia czy też pomyśleć o tych właściwościach poetyki i stylistyki, które okazały się w tej twórczości trwałe.
W Juweniliach ważną rolę odgrywa historyczny i literacki kontekst drugiej wojny światowej. W tym cyklu indywidualne realizacje poetyckie w wchodzą w dialog z głosem zbiorowym artystów słowa tamtego czasu, gdyż wspólne jest przeżywanie traumy przemocy i zniewolenia, wspólne lamentacje nad klęską oraz tworzenie kodeksu patriotycznych obowiązków. Wspomnieć należy o poetyce katastroficznej, w której wyraża się wszechobecne zniszczenie oraz codzienna groza oraz o topice funeralnej obejmującej kreowany świat poetycki, gdyż żałoba staje się niezbywalnych wyróżnikiem prezentowanych emocji. Poeta zachowane w wierszach wojennych świadectwo czasów dopełnia prywatnymi poetyckimi zapisami, wśród których wyróżniają się subtelne erotyki.
Natomiast w cyklu Senilia, który jest sumowaniem doświadczeń, gromadzeniem refleksji, syntetyzowaniem zdarzeń, istotne miejsce zajmują uwagi o pisaniu, o zadaniach sztuki słowa oraz zderzeniu poezji ze współczesną kulturą masową. W dobie hałaśliwych manifestacji pseudo-sztuki upominanie się o „ton czysty” poezji należy do zadań szczególnie ważnych.
(Z posłowia Wojciecha Ligęzy)