Adam Tomczyk
Urodził się 24 lipca 1956 roku w Miechowicach Wielkich. Dzieciństwo spędził w Przybysławicach – wsi nad Dunajcem – gdzie rodzice mieli gospodarstwo rolne. Tam też chodził do szkoły podstawowej. Po jej ukończeniu uczył się w Liceum Zawodowym o kierunku mechanicznym w Tarnowie. Naukę zakończył, zdając egzamin maturalny w roku 1975. Następne etapy jego życia, to pierwsza praca w przedsiębiorstwie budowlanym w Krakowie, później dwuletnia służba wojskowa. W roku 1978 powrócił w strony rodzinne nad srebrzysty Dunajec. W roku 1981poślubił Barbarę z domu Krawczyk. Jest ojcem trójki dzieci. W roku 1986 emigrował do USA. Powrócił w roku 1988 i od roku 1991 mieszka i pracuje w Żabnie małym miasteczku koło Tarnowa.
Od dziecka interesuje się historią. Najpierw tą opowiadaną przez ludzi starszych. Do dziś żałuje, że nie zapisał opowieści ludzi, którzy walczyli na frontach I wojny światowej. Mówi, że wtedy dla niego to było tak odległe jak baśnie i legendy średniowiecza. Sięga też również często po historie opisane w literaturze. Dużo czyta. Od dziecka książka jest dla niego ważna i pamięta ją jako pierwszy cenny prezent na Św. Mikołaja. Po książkę sięga w wolnych chwilach dla odpoczynku, dla pogłębienia wiedzy, dla przeżycia emocji. Nie tylko treść, ale język narracji jest dla niego ważnym wyznacznikiem wartościowej literatury. Interesuje go też etnografia regionu. Jest kolekcjonerem przedmiotów gospodarstwa domowego, narzędzi dawnego wiejskiego rzemiosła i ludowej sztuki. Z tej fascynacji historią, literaturą i regionalizmem sięgnął po prozę i poezję Tadeusza Nowaka, pochodzącego z pobliskich Sikorzyc. Do dziś jest zauroczony jego poezją, w której odnajduje tamten czas, gdy jeszcze na wsi były strzechy, kosiło się kosą, orało końmi. Jest w tej poezji wiele z baśni dzieciństwa, z onirycznych przywidzeń, dominuje w niej symbolika i motywy, które są mu bliskie, które rozumie i odczuwa.
Z tego oczarowania językiem jego poezji w roku 2006 napisał esej pt. „Czytając Tadeusza Nowaka”. Esej został opublikowany w VIII Roczniku Małopolska wydanym przez Wojewódzką Bibliotekę Publiczną w Krakowie. I jest to jego późny literacki debiut.
W roku 2008 przy udziale Gminnej Biblioteki Publicznej w Żabnie wydał szkic o cmentarzach z I wojny światowej położonych w gminie Żabno i okolicy pod tytułem „Żółte znicze nawłoci”.
W roku 2011, korzystając z finansowania europejskich funduszy w ramach Programu Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007 – 2013, wydał zbiór opowieści z czasów II wojny światowej na podstawie relacji świadków i bohaterów wydarzeń pod tytułem „Z pamięci”.
W kolejnym roku własnym sumptem wydał powieść pod tytułem „Cmentarzysko koni”.
Na 150 rocznicę wybuchu powstania styczniowego Rada Gminy Żabno sfinansowała publikację jego szkicu historycznego „Pro Patria et memoria” , w którym przedstawia fragment lokalnej historii, pokazując patriotyczne postawy powstańców styczniowych i konspiratorów. W swojej twórczości oddaje się pasji przedstawiania historii i beletrystyce, często łączy oba te zainteresowania.
W roku 2013 opublikował również na własny koszt zbiór opowiadań pod tytułem „Przed świtem”, których tematem są historie wymyślone, a także zdarzenia zaobserwowane i zasłyszane.
Trzy eseje pod wspólnym tytułem „Miejsce„ wydał w roku 2014.
Kolejną książkę też wydał własnym staraniem w roku 2016. Była to opowieść pt. „Zaraza”. Opowieść o zarazie cholerycznej w roku 1873 w Galicji. Pokazuje w niej postawę społeczności żydowskiej i chrześcijańskiej wspólnie zamieszkującej miasteczko w walce z epidemią, oraz kreśli szlachetny obraz doktora Jana Janochy cholerycznego lekarza z Wiednia.
W roku 2017 ukazał się jego zbiór legend o miejscowościach gminy Żabno położonych nad Dunajcem. Zbiór nosi tytuł „Legendy szepce srebrzysty Dunajec”.
W styczniu 2018 roku został przyjęty do Stowarzyszenia Pisarzy Polskich.