Zygmunt Ficek kontynuuje najlepsze tradycje poezji poświęconej przyrodzie Tatr i duchowym przemianom człowieka w tej przestrzeni. Sięga po mowę wzniosłą, uważną i czułą, trzyma się z dala od odczuć zbiorowych. W liryce tej ważną rolę odgrywają tropy przemiany wewnętrznej, drogi samodoskonaleń, trakty namysłu nad zagadką istnienia.

Wędrówka ku szczytom ma tu kilka znaczeń: samotny piechur pragnie odnaleźć własny obszar wolności, ćwiczyć wrażliwość otwartą na surowe piękno, gromadzić chwile epifanicznego skupienia i zachwytu, doskonalić wolę, wzmacniać pragnienie świata pozarealnego, wreszcie ― rozmyślać o przemianach czasu oraz odniesieniach kruchego życia ludzkiego do wiecznej i sensownej natury, tworzyć wizje ostatecznej marszruty. Co istotne, refleksje Ficka jak najdalsze są od obrotów abstrakcji, gdyż rozgrywka ze światem dzieje się na gruncie realnym, na szlakach tatrzańskich i beskidzkich. Nazwy topograficzne wzmacniają autentyczność przekazu, podobnie jak rozsiane w tekstach fragmenty autobiografii.

                                                                                         Wojciech Ligęza