Kinga Tyczyńska nigdy nie była zainteresowana lekturą innych poetów. Uwolniła się z takiego kontekstu. Jej wiersze krążą w świecie wspólnoty i rozczarowania. Wspólnoty, choćby niemożliwej; rozczarowania, które pociąga za sobą kolejną możliwość wpisywania się w sferę tymczasowości. Niezależnie od przebijających się przez TAK albo NIE metafor, trudno jest zaprzeczyć słowom, których granicę określa rytm. Tyczyńska kieruje się ku zmianie zachowania, wchodzi we współczesność, stawia sobie samoistne pytania i szuka samoistnych odpowiedzi, idąc w stronę sensu.
Robert Rybicki
Instytucją finansującą jest Instytut Literatury.
Projekt powstał dzięki wsparciu Funduszu Popierania Twórczości Stowarzyszenia Autorów ZAiKS.