Wiersze lanckorońskie Małgorzaty Misiewicz są jednocześnie sentencjonalne i ulotne. Chwila zastyga w wierszu, jak w bursztynie, który mieni się różnymi odcieniami barw. Ulotność nie kojarzy się powierzchowna impresją, przeciwnie – poprzez jasny ogląd rzeczy poetka wydobywa na świat osadzoną w konkrecie refleksję o przemijaniu oraz – właśnie ulotności życia zawieszonego pomiędzy krawędziami życia i śmierci. Liryki Małgorzaty Misiewicz są na wskroś religijne. Doświadczenia wyższego porządku wpisują się w pejzaż Lanckorony. Poetka poszukuje literackiego wyrazu, by ukazać drogę od upadku do wzniosłości. Przechodzi przez nią pozornie lekko, chciałoby się powiedzieć, w sposób lotny – na podobieństwo motyla unoszącego się nad lanckorońskimi kwiatami. Właściwie nie dzieje się nic niezwykłego, szczególnych obserwacji nie znajdziemy: turyści piją piwo, jedzą sernik i w tej scenerii odbywa się lot ku niebu. Jednakże sprawy ziemskie nie tracą swego znaczenia, może tylko wobec nich zwiększa się dystans. Zatem świat poetki został zawieszony między niebem a ziemią, ale bliżej jej chyba do nieba. Albo inaczej: jeśli tłumaczyć doświadczenie ziemskie, to tylko poprzez niebo, które mówiąca hołubi, przyzywa, nosi w sobie (…)
ze wstępu Michała Piętniewicza
Małgorzata Misiewicz urodziła się i mieszkała w Krakowie. Ukończyła studia na Wydziale Architektury Politechniki Krakowskiej im. Tadeusza Kościuszki. Swoje wiersze zamieszczała w zbiorowych tomikach powstałej w Krakowie Konfraterni Poetów, do której należy od czasu jej założenia. Tłumaczono je niekiedy m.in. na język litewski, węgierski, słowacki, angielski. Jej wiersze w tłumaczeniu prof. Reginy Grol włączone były także do dwujęzycznego wydania antologii polskiej współczesnej poezji kobiecej pt. Ambers Aglow, opublikowanej przez State Empire College University of New York w roku 1996. Prozą ukazały się teksty artykułów wstępnych, a także innych artykułów, w czasopiśmie „Dla Nas”, w którym pracowała jako redaktor naczelna w latach 1992–2008. Od 21 lat była na Drodze Neokatechumenalnej z I Wspólnotą Franciszkańską w Krakowie. Ważni byli dla niej wszyscy ludzie. Autorka Programu „Jestem”, przez kilka lat prowadziła spotkania poetyckie i rozmowy istotne w Klubie Kultury Wola w Krakowie. Starała się pisać zgodnie z ideą wyrażoną w jednym z wierszy:
„jest
to co za chwilę uda mi się nazwać w rytmie
chociaż zasadą tego
jest nienazwanie
szukanie nazwy
to już znaczy jest…”
Opublikowała 15 tomików wierszy. Od 2015 roku należała do krakowskiego oddziału Stowarzyszenia Pisarzy Polskich. Zmarła 26 sierpnia 2021 roku w Lanckoronie.
Instytucją finansującą jest Instytut Literatury.
Projekt powstał dzięki wsparciu Funduszu Popierania Twórczości Stowarzyszenia Autorów ZAiKS.