Robert Rybicki

Urodził się w 1976 roku w Rybniku. Bakałarz polonistyki Uniwersytetu Śląskiego. Poeta, redaktor, nauczyciel j. polskiego, przygodny tłumacz (de, eng, cz), animator i organizator wydarzeń artystycznych, happener, czasem pracownik fizyczny lub skłoter, ogrodnik-amator, człowiek lasu też, jaźń wymykająca się konwenansom, „anarchista”.

Laureat Górnośląskiej Nagrody Literackiej „Juliusz”.

Podwodny Poeta Wrocławia. Gwiazda i przekleństwo scen poetyckich całego kraju, dla zmieszczaniałej części środowiska literackiego jest katem. Podobno sumienie lewicy. Uznawany za ostatniego surrealistę na świecie, pierwszego i ostatniego dadaistę w Polsce, krytycy wskazują na jego zakorzenienie we wszelkich awangardach, jedni widzą imażystów, inni konstruktywistów, nikt nie widział fowistów. Bohatersko opisywany przez krytyków za marne pieniądze: chwała im! Śniło mu się, że jechał rowerem. Dzisiaj! Wczoraj?

Autor książek: „Epifanie i katatonie” (Instytut Mikołowski, 2003), „Motta robali” (Instytut Mikołowski, 2005), „Stos gitar” (SDK, 2009), „Gram, mózgu” (WBPiCAK, 2010), „masakra kalaczakra” (WBPiCAK, 2011), „Dar Meneli” (BL, 2017), „Podręcznik naukowy dla onironautów” (BL, 2018 (dzieła zebrane)) „POGO GŁOSEK” (BL, 2019), „blask glac” (papierwdole, 2021), „myśl śliną” (Ha!art, 2022); ponadto „Dar Luzru” (Protimluv, 2014), „Gram mozku” (Malvern, 2021), „Squatters’ Gift” (Dalkey Archive Press, 2021).

Jego wiersze były też w paru antologiach, jak „Poeci na nowy wiek” (BL, 2010), „Awangarda jest rewolucyjna albo nie ma jej wcale” (WBPiCAK, 2019). Obecnie mieszka w Poznaniu.